Μέσα στις ξεχασμένες υποσχέσεις ψάχνω να βρω την τρεμάμενη λαχταρά, το ρίγος της ψυχής και ψάχνω αχ πόσο ψάχνω να βρω την απελπισία της πιστής για να εμπιστευτώ αυτά που θέλω να δω, να νιώσω, να επιβεβαιώσω. Χωρίς να υποχρεώσω τον εαυτό μου να πιστέψει - τις αυταπάτες του μυαλού μου -  . . .  το άπιαστο όνειρο είναι η ελπίδα της ριζωμένης θλίψης, του πνιγμένου το άπιαστο σωσίβιο και πριν ο χρόνος πνίξει το παραπονεμένο τραγούδι των ξεχασμένων ευχών, πριν η λαχτάρα γίνει σαν μια πεταμένη δεκάρα, πριν το ρίγος της ψυχής γίνει το ναρκωτικό του απίστου δούλου, άκου προσεκτικά τον ψίθυρο, θυμήσου, χωρίς αντίσταση, νιώσε, το άγγιγμα του ανέμελου, χαιδιαρικου ανέμου στο αυτί σου:

- Αξίζει τον κόπο να νιώσεις τι σημαίνει να ζεις χωρίς να υπάρχεις. Ένα πουλί είναι της αγάπης η μακρινή ελπίδα, πάει πέταξε . . . Να! Δες! Μια πυγολαμπίδα! Το φως στο σκοτάδι πριν την κόκκινη, χρυσή αυγή. Πίσω από ένα βουνό, κάτω από μια πέτρα, στα βάθη του ωκεανού και ίσως και πιο πέρα, υπάρχει κάτι που περιμένει να βρεθεί ίσως να είναι αυτό που είσαι εσύ, μα εσύ . . .