Αν δεν λαλείς την γλώσσα της καρδίας, της αμφιβολίας το παραπονεμένο τραγούδι θα ηχεί η φωνή σου. Βραχνοί ήχοι, μπερδεμένες, ατέλειωτες  σκέψεις και σιγά σιγά η γλώσσα γίνεται σαν ξένη, φορτική αντί για την αγνή, αληθινή έκφραση της ψυχής.

Σαν από μια παράσταση που δεν άρχισε ποτέ

οι ταλαντευόμενοι ακροβάτες επιστρέφουν στα βάθη της καρδιάς κι από μακριά ακούγεται το επιβλητικό ρολόι της πλατειάς, το μοιρολόι του χρόνου και για ένα λεπτό θαρρείς ότι έσβησε το φως της ζωής  μα ακόμα παίζουν και γελούν οι παλιάτσοι στην πλατεία, λησμονούν τις αδικίες   

- τον ληστή της ζωής. Τους δίνω την ευχή μου.

Ο ρυθμός του ρολογιού στην κάρδια αντηχεί

κάπου εκεί στο βάθος ξυπναει πάλι το πάθος

ψάχνει να βρει μια αφορμή κι ας είναι ψεύτικη